Brasil, lalalalalallaaaa!
Door: Ada & Joost
Blijf op de hoogte en volg Ada & Joost
21 Juli 2008 | Brazilië, Manaus
Hallo allemaal!
Allereerst bedankt voor de reacties op onze berichtjes, superleuk! We zitten inmiddels in het volgende land van onze reis; Brasil! Om precies te zijn in Manaus, waar het plakkerig heet en tropisch is. Na onze busreis naar Trinidad (even een misverstandje uit de weg helpen, Trinidad is inderdaad een landje in de Caribbean, maar ook een stad in het noorden van Bolivia, handig al die namen die hetzelfde zijn :)) kwamen we een beetje brakkig aan. Bovendien bleek Trinidad ook niet een al te bruisend stadje. Gelukkig hadden we ´s avonds afgesproken te gaan eten met Rik, een neef van Joost, die onderzoek doet in de buurt van Trinidad. Hij was net terug uit het bos waar hij onderzoek doet naar de taal van een bepaalde indianenstam die daar leeft. Erg leuk om weer even Nederlands te kunnen praten met iemand die je tegenkomt, want zoveel toeristen zien we niet meer sinds we van de gebaande paden af zijn gegaan. De volgende dag besloten Joost en ik ´even´ een boot te gaan regelen waarmee we naar de grens met Brazilie zouden gaan. We werden naar een dorpje in de buurt gestuurd waar een rivierhaventje zou zijn met (vracht) boten die de goede richting op gingen. Wij op een brommertaxi erheen, heerlijk met de wind door je haar en door een supermooie jungle omgeving. Echter, na ongeveer 20 minuten ging 1 van onze taxi´s ervandoor en moesten we met zn 2en achterop bij de ander. Nou is het in Bolivia niet zo heel ongewoon om met 3 personen op een brommer te zitten (je ziet hele gezinnen met vader, moeder & 2 kinderen op 1 brommer), maar we moesten nog een stuk onverharde weg met heel veel bobbels en kuilen. Onze chauffeur (een jongen van onze leeftijd) vond het supergrappig om keihard over het zand te crossen, en wij ons maar vastklampen en proberen niet een halve meter omhoog te vliegen bij elke hobbel, wat best pittig bleek te zijn. Onder het stof kwamen we bij het haventje, waar alles weer lekker Boliviaans geregeld was (niet dus). Er bleek maar 1 boot de goede kant op te gaan, maar de kapitein was er niet en niemand wist zijn telefoonnummer. Het kwam erop neer dat we minstens een paar dagen zouden moeten wachten tot er een andere boot zou gaan, iets wat ons niet echt fantasisch leek gezien de gezelligheid van Trinidad. Enigsinds teleurgesteld besloten we dan maar te gaan vliegen, omdat weer 20 uur hobbelen in een stoffige bus ons niet echt aantrok. We boekten een vlucht en konden nog dezelfde dag vertrekken (dat is wèl heel fijn geregeld in Bolivia). Eenmaal aangekomen op het vliegveld moest ik wel even slikken; we hadden welgeteld 16 medepassagiers en moesten bijna kruipen om het vliegtuig in te komen, zo klein was het. Gelukkig ging het opstijgen goed en konden we mooi een uur lang over het Amazone regenwoud heenkijken! Dan geeft het toch wel een heel speciaal gevoel in zo´n klein vliegtuigje, al was ik stiekem ook wel weer een beetje blij toen we weer op de grond stonden! Het grensplaatsje, Guayaramerin, bleek wederom niet echt bruisend te zijn en dus gingen we de volgende dag snel de grens over met Brazilie. Omdat de 2 landen gescheiden worden door de Mamoré rivier, ga je met een veerbootje van Bolivia naar Brazilie.
En zo waren we Bolivia uit en Brazilie in. Eerst nog 10 minuten lopen naar het politie bureau voor een entry stamp in het paspoort, en vervolgens een taxi gepakt naar het busstation. Op naar een van de redenen dat we uberhaupt naar Zuid-Amerika zijn gegaan; een boottrip in 3 dagen van Porto Velho naar Manaus over de Amazone rivier. Het valt meteen op dat dit geen Bolivia meer is. De bus is een stuk duurder, maar met airco, erg relaxte stoelen en overal moet je bonnetjes voor hebben (zelfs handbagage in de bus). Tegenover het busstation was een restaurantje genaamd een charrasquaria. Inmiddels weten we dat die hier vrij veel voorkomen. (lees 95% van de restaurants) Deze restaurants hebben een groot buffet waar je een bord pakt en zoveel mag opscheppen als je wilt. Vervolgens wordt je bord gewogen en wordt aan de hand daarvan de prijs berekend. De Brazilianen scheppen gigantische hoeveelheden op (vooral bergen vlees, pasta en rijst met bonen). Ik (Joost) doe natuurlijk mijn best om dat te evenaren (integreren met een duur woord:-)), maar hier kan ik niet tegenop. Je kan ook op een andere manier eten in een charrasquaria. Je betaalt een vast bedrag en vervolgens schep je een bord vol met pasta, rijst met bonen en wat salade. Dan komen de obers steeds met een ander groot stuk vlees aan een spit langs je tafel en mag je kiezen welk stukje je daar van wilt. Dit gaat ongeveer een uur door tot je geen puf meer kan zeggen. Ik (Joost) ben dan ook erg blij met de verandering van eten (Boliviaans is niet geweldig), Ada vindt het echter een stuk moeilijker aangezien je niet onder bakken vlees, pasta (zonder saus) en rijst met bonen uitkomt.
Na een nachtje in Porto Velho hebben we de boot gepakt naar Manaus. De boot waarmee we gingen is een echte rivierboot en doet dan ook bijna denken aan oude western films met rader boten. De boot had 2 verdiepingen, de onderste volgepakt met kisten fruit. De boven verdieping volgepakt met hangmatten en passagiers en een paar hutten voor de wat rijkere mensen. Aangezien wij (nog) niet gewend zijn aan slapen in een hangmat (we hebben er inmiddels wel allebei een gekocht)behoorden wij tot de laatste groep met een hut. Wat volgden waren 3 heerlijke, bloedhete dagen vol met chillen, dieren spotten (vooral dolfijnen) en pogingen ondernemen het portugees te begrijpen. Dit laatste bleek moeilijker dan verwacht. Waar de bolivianen het portugees van Marc redelijk leken te begrijpen, begreep ik er geen klap van. Dit was wel jammer, want we waren omringd door locals die erg open waren en regelmatig met ons probeerden te communiceren. Gelukkig was er een braziliaan die vaak in Venezuela was geweest en dus een beetje Spaans sprak. Het eten was goed, namelijk vlees, rijst met bonen en pasta. De salade lieten we maar staan aangezien die gewassen was met rivierwater. Het hoogtepunt was natuurlijk de omgeving. Constant tropisch regenwoud, oftewel jungle, op de oever, soms een paar huisjes en altijd de gigantische rivier. Naarmate de trip vorderde werd de rivier steeds breder tot je vlak bij Manaus nog maar een oever tegelijkertijd kon zien, zo breed was het. Een leuk extraatje was de samenkomst van 2 rivieren, vlak voor Manaus. Omdat de rivieren een verschillende oorsprong hebben zijn ze heel verschillend. De ene rivier, Rio Solimoes was licht bruin en de andere Rio Negro was erg donker van kleur. Omdat ze ook een verschillende temperatuur hebben mengen deze twee rivieren niet zo goed (gescheiden door een zogehete thermocline) en daardoor stromen ze naast elkaar voort. Pas na 18 km samenstromen beginnen ze te mengen. Dit geeft het geweldige effect dat de rivier half licht bruin en half donker van kleur is. (zie foto) Niet lang hierna kwamen we aan in het bloedhete Manaus, de stad van enkele miljoenen inwoners in het hartje van de Amazone. Volgende keer meer....
ps. Op verzoek deze keer weer foto´s!
Allereerst bedankt voor de reacties op onze berichtjes, superleuk! We zitten inmiddels in het volgende land van onze reis; Brasil! Om precies te zijn in Manaus, waar het plakkerig heet en tropisch is. Na onze busreis naar Trinidad (even een misverstandje uit de weg helpen, Trinidad is inderdaad een landje in de Caribbean, maar ook een stad in het noorden van Bolivia, handig al die namen die hetzelfde zijn :)) kwamen we een beetje brakkig aan. Bovendien bleek Trinidad ook niet een al te bruisend stadje. Gelukkig hadden we ´s avonds afgesproken te gaan eten met Rik, een neef van Joost, die onderzoek doet in de buurt van Trinidad. Hij was net terug uit het bos waar hij onderzoek doet naar de taal van een bepaalde indianenstam die daar leeft. Erg leuk om weer even Nederlands te kunnen praten met iemand die je tegenkomt, want zoveel toeristen zien we niet meer sinds we van de gebaande paden af zijn gegaan. De volgende dag besloten Joost en ik ´even´ een boot te gaan regelen waarmee we naar de grens met Brazilie zouden gaan. We werden naar een dorpje in de buurt gestuurd waar een rivierhaventje zou zijn met (vracht) boten die de goede richting op gingen. Wij op een brommertaxi erheen, heerlijk met de wind door je haar en door een supermooie jungle omgeving. Echter, na ongeveer 20 minuten ging 1 van onze taxi´s ervandoor en moesten we met zn 2en achterop bij de ander. Nou is het in Bolivia niet zo heel ongewoon om met 3 personen op een brommer te zitten (je ziet hele gezinnen met vader, moeder & 2 kinderen op 1 brommer), maar we moesten nog een stuk onverharde weg met heel veel bobbels en kuilen. Onze chauffeur (een jongen van onze leeftijd) vond het supergrappig om keihard over het zand te crossen, en wij ons maar vastklampen en proberen niet een halve meter omhoog te vliegen bij elke hobbel, wat best pittig bleek te zijn. Onder het stof kwamen we bij het haventje, waar alles weer lekker Boliviaans geregeld was (niet dus). Er bleek maar 1 boot de goede kant op te gaan, maar de kapitein was er niet en niemand wist zijn telefoonnummer. Het kwam erop neer dat we minstens een paar dagen zouden moeten wachten tot er een andere boot zou gaan, iets wat ons niet echt fantasisch leek gezien de gezelligheid van Trinidad. Enigsinds teleurgesteld besloten we dan maar te gaan vliegen, omdat weer 20 uur hobbelen in een stoffige bus ons niet echt aantrok. We boekten een vlucht en konden nog dezelfde dag vertrekken (dat is wèl heel fijn geregeld in Bolivia). Eenmaal aangekomen op het vliegveld moest ik wel even slikken; we hadden welgeteld 16 medepassagiers en moesten bijna kruipen om het vliegtuig in te komen, zo klein was het. Gelukkig ging het opstijgen goed en konden we mooi een uur lang over het Amazone regenwoud heenkijken! Dan geeft het toch wel een heel speciaal gevoel in zo´n klein vliegtuigje, al was ik stiekem ook wel weer een beetje blij toen we weer op de grond stonden! Het grensplaatsje, Guayaramerin, bleek wederom niet echt bruisend te zijn en dus gingen we de volgende dag snel de grens over met Brazilie. Omdat de 2 landen gescheiden worden door de Mamoré rivier, ga je met een veerbootje van Bolivia naar Brazilie.
En zo waren we Bolivia uit en Brazilie in. Eerst nog 10 minuten lopen naar het politie bureau voor een entry stamp in het paspoort, en vervolgens een taxi gepakt naar het busstation. Op naar een van de redenen dat we uberhaupt naar Zuid-Amerika zijn gegaan; een boottrip in 3 dagen van Porto Velho naar Manaus over de Amazone rivier. Het valt meteen op dat dit geen Bolivia meer is. De bus is een stuk duurder, maar met airco, erg relaxte stoelen en overal moet je bonnetjes voor hebben (zelfs handbagage in de bus). Tegenover het busstation was een restaurantje genaamd een charrasquaria. Inmiddels weten we dat die hier vrij veel voorkomen. (lees 95% van de restaurants) Deze restaurants hebben een groot buffet waar je een bord pakt en zoveel mag opscheppen als je wilt. Vervolgens wordt je bord gewogen en wordt aan de hand daarvan de prijs berekend. De Brazilianen scheppen gigantische hoeveelheden op (vooral bergen vlees, pasta en rijst met bonen). Ik (Joost) doe natuurlijk mijn best om dat te evenaren (integreren met een duur woord:-)), maar hier kan ik niet tegenop. Je kan ook op een andere manier eten in een charrasquaria. Je betaalt een vast bedrag en vervolgens schep je een bord vol met pasta, rijst met bonen en wat salade. Dan komen de obers steeds met een ander groot stuk vlees aan een spit langs je tafel en mag je kiezen welk stukje je daar van wilt. Dit gaat ongeveer een uur door tot je geen puf meer kan zeggen. Ik (Joost) ben dan ook erg blij met de verandering van eten (Boliviaans is niet geweldig), Ada vindt het echter een stuk moeilijker aangezien je niet onder bakken vlees, pasta (zonder saus) en rijst met bonen uitkomt.
Na een nachtje in Porto Velho hebben we de boot gepakt naar Manaus. De boot waarmee we gingen is een echte rivierboot en doet dan ook bijna denken aan oude western films met rader boten. De boot had 2 verdiepingen, de onderste volgepakt met kisten fruit. De boven verdieping volgepakt met hangmatten en passagiers en een paar hutten voor de wat rijkere mensen. Aangezien wij (nog) niet gewend zijn aan slapen in een hangmat (we hebben er inmiddels wel allebei een gekocht)behoorden wij tot de laatste groep met een hut. Wat volgden waren 3 heerlijke, bloedhete dagen vol met chillen, dieren spotten (vooral dolfijnen) en pogingen ondernemen het portugees te begrijpen. Dit laatste bleek moeilijker dan verwacht. Waar de bolivianen het portugees van Marc redelijk leken te begrijpen, begreep ik er geen klap van. Dit was wel jammer, want we waren omringd door locals die erg open waren en regelmatig met ons probeerden te communiceren. Gelukkig was er een braziliaan die vaak in Venezuela was geweest en dus een beetje Spaans sprak. Het eten was goed, namelijk vlees, rijst met bonen en pasta. De salade lieten we maar staan aangezien die gewassen was met rivierwater. Het hoogtepunt was natuurlijk de omgeving. Constant tropisch regenwoud, oftewel jungle, op de oever, soms een paar huisjes en altijd de gigantische rivier. Naarmate de trip vorderde werd de rivier steeds breder tot je vlak bij Manaus nog maar een oever tegelijkertijd kon zien, zo breed was het. Een leuk extraatje was de samenkomst van 2 rivieren, vlak voor Manaus. Omdat de rivieren een verschillende oorsprong hebben zijn ze heel verschillend. De ene rivier, Rio Solimoes was licht bruin en de andere Rio Negro was erg donker van kleur. Omdat ze ook een verschillende temperatuur hebben mengen deze twee rivieren niet zo goed (gescheiden door een zogehete thermocline) en daardoor stromen ze naast elkaar voort. Pas na 18 km samenstromen beginnen ze te mengen. Dit geeft het geweldige effect dat de rivier half licht bruin en half donker van kleur is. (zie foto) Niet lang hierna kwamen we aan in het bloedhete Manaus, de stad van enkele miljoenen inwoners in het hartje van de Amazone. Volgende keer meer....
ps. Op verzoek deze keer weer foto´s!
-
21 Juli 2008 - 22:42
Daniëlle:
Wow dat klinkt avontuurlijk. Superleuk! En ja, wij hebben ook problemen met het Portugees. Niks van te begrijpen. Veel plezier nog in Brasil! xx -
22 Juli 2008 - 15:33
Eefje:
Hee Joost en Ada, zo te lezen hebben jullie het naar jullie zin! Klinkt geweldig allemaal, jullie verhalen. Ik heb de boottocht meteen toegevoegd aan mijn to-do lijst!
xxx eef -
23 Juli 2008 - 09:49
Anne:
Het ziet er weer erg mooi uit allemaal! Wat een apart gezicht die rivieren, je kan echt duidelijk een grens zien! Die boot is trouwens niet normaal, zoveel hangmatten! Ik zou er nooit kunnen slapen met je buurman in je nek..;-) Fijn dat jullie een hutje hadden. Het wordt hier beter weer, dus misschien dat we kunnen meegenieten met jullie tropische temperaturen!!
Liefs -
23 Juli 2008 - 15:12
Cath:
Geweldog al die hangmatten! -
26 Juli 2008 - 12:37
Seline:
Hee jongens, dat klinkt weer goed allemaal!! Een aantal dingen klinkt zeer bekend: ik heb net 20 uur in een lokale bus erop zitten, compleet met stofwolken, keiharde aziatische muziek, en zakken met rijst en slangen (!!) in het gangpad (ik wou dat je hier overal heen kon vliegen, ik ben het bussen wel zat nu!). Vanavond neem ik daarom maar een keer de trein :D.
Blijf genieten en ik kijk uit naar jullie volgende verhaal!!
Dikke kus vanuit Vietnam, Seline -
27 Juli 2008 - 06:17
Mijke:
heee Ada en joost!
Mooi verhalen weer! Zo te horen gaath et er maar wat anders aan toe dan hier...heerlijk!En was het gezellig met Rik, grappig dat je die zo ziet in Bolivia!
Dank voor jullie kaartje!
Hier gaat het heel goed! Ben net terug van een bergtocht door het karwendel met vriendinnen...heel zwaar, maar wel heel erg leuk! We zijn nog in een sneeuwstorm terecht gekomen, maar zoals je leest, we leven nog!
Morgen begint mijn eerste coschap, spannend!
Geniet ze daar!
liefs mijke -
28 Juli 2008 - 14:27
Sita:
heej! mooi hoor al dat regenwoud! en die rivier ziet er idd maf uit, het lijkt net alsof het van heel ondiep ineens naar heel diep gaat ofzo... Wel echt leuk om op zulke manieren door het land te kunnen reizen (boot en klein vliegtuig). volgens mij krijg je dan een veel beter beeld van het land. klinkt mij iig goed in de oren. Ik ga morgen weer een beter beeld vormen van Z-Frankrijk! 2 weken weg, dus daarna mail ik wel weer.
veel plezier,koes, sita -
29 Juli 2008 - 17:00
Marij:
Hoi! Jullie hebben een berichtje geplaatst op mijn site. Nu is het al 2 jaar geleden dat ik op Tobago was.. Wij hebben tijdens die periode bij mensen thuis overnacht. Je hebt daar wel wat goedkopere hotels maar niet in Crown Point. Hier kom je aan met het vliegtuig en is eigenlijk de modernste stad op het eiland. Succes en heel veel plezier want het is een geweldig eiland! -
30 Juli 2008 - 17:27
Jolien:
Hoi!Wat leuk dat jullie richting Tobago gaan! Ik heb via via een huis kunnen regelen bij lokale mensen. Dit omdat wij er 2.5 maand gezeten hebben..Wij zaten in Crown Point en daar heb je genoeg adresjes voor (goedkope) hotelletjes of hostels. Dus ik zou bij aankomst op het vliegveld even langs Tourist Information lopen..Weten ze genoeg! Oh en als je een avondje wilt stappen is 'the shade' erg leuk of Sunday School natuurlijk. Heel veel plezier daar!
Groetjes Jolien -
30 Juli 2008 - 20:47
Leontien:
Hallo Joost en Ada,
Jullie kennen mij niet, maar ik zit op dit moment in La Paz mijn reis naar het noorden van Bolivia en de grens over naar Brazilie te plannen. Wil ook heel graag de boottrip Porto Velho-Manaus doen en zou jullie om wat info willen vragen over bootkaartjes, -tijden etc etc. Mochten jullie even tijd hebben, willen jullie me dan mailen? alvast dank, Leontien
leon10_galapagos@hotmail.com
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
