Daar zijn we weer!

Hoi hoi,
Hier eindelijk een berichtje geschreven door mij (Joost). 17 juni was het dan zo ver, Nederland versloeg Roemenie met een B elftal. Afgezien van deze wedstrijd gebeurde er deze dag nog veel meer belangrijke dingen. In de pauze werden wij benaderd door bekenden (Lotte, Wietske, Sanne, Karen en de noorse Maddy) die we nog uit Potosi kenden om met hun mee te gaan naar de Pampas (wetland) in Rurrenebaque. Wegens regenval was het vliegveld in een modderpoel veranderd en gingen er dus geen vliegtuigen. Gelukkig was het ze gelukt om een jeep te regelen die ze, in 14 uur rijden via een bijzonder brakke en levensgevaarlijke weg, wel wilde brengen. Er waren echter nog 2 plaatsen over en we konden dus mee. Deze avontuurlijke mogelijkheid konden we natuurlijk niet voorbij laten gaan, dus na een vervroegd afscheid van Kris en Marc en een kort afspraakje met Erik (oud bioloog) en Danielle, stonden we de volgende dag vroeg op om te vertrekken. De lonely planet gaf al aan dat iedereen naar Rurrenebaque vliegt omdat de weg zo slecht en lang is, plus dat overlevers van de heenreis vaak terug vliegen wegens de enge ervaring. Inmiddels weten we waarom. Mijn harem van 6 vrouwen heeft de chauffeur soms de stuipen op het lijf gejaagd met angstkreten, waarna hij altijd rustig zei, mucho miedo, no?, wat ,veel angst niet? betekent. Onze chauffeur, het toonbeeld van Boliviaans geduld, heeft ons gelukkig levend heen EN terug gebracht.
Aangekomen in het laaggelegen tropische Rurrenebaque konden we even slapen en de volgende dag meteen in de kano stappen richting ons kamp (het heet niet voor niets WETland). Het was een ontzettend mooie tocht waarbij we een hoop zoetwaterdolfijnen, kaaimannen (soort kleine crocs), capibara´s (grootse knaagdier ter wereld), vogels en ook aapjes zagen. Omdat je op de rivier zit vorm je vaak geen bedreiging voor de dieren en ze blijven dan ook rustig zitten. Hoogtepunten van deze 3 daagse Pampas tour waren het zwemmen met dolfijnen en het piranha vissen. Natuurlijk zitten de krokodillen en dolfijnen in dezelfde rivier, maar de gids verzekerde ons dat de aanwezigheid van de dolfijnen de krokodillen wegjaagt. Na dus dolfijnen gevonden te hebben (en het goede voorbeeld van onze gids) zijn wij ook het troebele, ondiepe water ingesprongen. Helaas kwamen de dolfijnen niet heel dichtbij, maar de spanning van crocs op de oever maakte het erg leuk. De dag daarna gingen we dus vissen op piranhas. Het was maar goed dat dit na het zwemmen was, want als we hadden geweten dat er zo veel piranha´s waren, hadden we vast niet gezwommen. Piranha vissen is heel simpel, je doet een stukje vlees aan een haakje, het haakje aan een lijn en je gooit het in het water. Vervolgens wacht je tot je iets voelt en dan geef je een ruk aan de lijn. De snelheid waarmee je vlees van je haakje verdwijnt is zo groot (lees 20 seconden na inwerpen) dat dit enige oefening vereist. Gelukkig kreeg iedereen het erg snel door en het was dan ook erg grappig als iedereen weer gilde en door de kano sprong omdat er een piranha in de kano lag. Slippers en piranha vissen gaan dus goed samen. In een uur was dus onze 300 gr vlees op en hadden zo´n 30+ piranha´s de binnenkant van onze kano gezien. Natuurlijk hebben we ze netjes terug gegooid. Wel heel hard gelachen! Het vervolg van het verhaal is geschreven door Ada, we hebben het maar even verdeeld deze keer.
Na de prachtige Pampas kwamen we gelukkig levend en wel weer aan in La Paz. Ik besloot het gevaar nogmaals op te zoeken en ging de deadroad, de gevaarlijkste weg van Bolivia, fietsen. 64 km afdalen over een smalle onverharde weg met enorme kliffen (soms meer dan 200 meter!!) vlak naast je. Joost besloot niet mee te gaan, omdat hij het al een keer gedaan had en niet zo lekker was. De omgeving was adembenemend mooi met torenhoge bergen die bedekt waren met regenwoud en de afdaling was supergaaf! Onderweg stopten we vaak en dan vertelde onze gids over de vele ongelukken die er in de afgelopen jaren op de weg gebeurd zijn. Als je ziet dat de weg vaak veel te smal is om zelfs 2 auto´s te laten passeren, kan je je goed voorstellen dat er bussen en trucks naar beneden zijn gevallen. Ook onder de fietsende toeristen vallen wel eens doden, 2 maanden geleden is er nog een Amerikaan naar beneden gevallen en in totaal zijn er al 15 toeristen sinds 2001 overleden. Niet geheel ongevaarlijk dus, maar wel echt de moeite waard! Na deze adrenaline kick gingen we op weg naar Copacabana, aan het Lago Titicaca. Het is een enorm meer op een net zo enorme hoogte van 3812 m, heel blauw. We gingen met de public bus, gezellig tussen de Bolivianen. De kinderen mogen gratis mee, maar krijgen dan geen stoel. Aangezien er vrouwtjes met 5 kinderen instapten, zit het hele gangpad vol met kinderen, die gelukkig geduldig 4 uur op de grond zitten. Ook komen er katten, honden en kippen mee, waardoor het echt knus, gezellig en stinkend wordt in zo´n bus. Op een gegeven moment moest iedereen de bus uit en met de boot een deel van het meer oversteken. De bus zelf ging op een andere boot mee, wat wel een mooi gezicht was. Eenmaal aangekomen werden we tijdens het wandelen op Isla del Sol, het eiland waar volgens de Inca´s de zon geboren is, allebei door hoogteziekte overvallen (het ligt op 4100 m en een wandeling door de bergen valt dan niet mee!). Heel vervelend vonden we het dan ook niet om de volgende dag weer ´lekker´ in het lager geleden (3600m) La Paz te zijn.
De volgende avond pakten we de nachtbus naar Uyuni, waar we met Erik en Danielle hadden afgesproken om de tour over de zoutvlakten te gaan doen. Onze reis was weer een voorbeeld van geweldig Boliviaanse practica. Midden in de nacht, terwijl het ijs dik tegen de ramen gevroren was (niet overdreven), stonden we ineens stil. Het was half 3, in de middle of nowhere en bleken geen diesel meer te hebben. Na lang heen en weer bellen (gelukkig schieten Bolivianen nooit in de stress) konden we diesel van een truck overnemen door het met een tuinslang van de ene in de andere tank te verplaatsen. Hierna kwam het volgende probleem; onze chauffeur bleek geen geld te hebben om voor de diesel te betalen. Weer veel gebel en uiteindelijk kwam er iemand van de busorganisatie met geld met de taxi uit Oruro. Na 1.5 uur konden we dan eindelijk verder en waren we ´s morgens nog op tijd in Uyuni.
De tour door de zoutvlakte was prachtig! De eerste dag zagen we de zoutvlakte zelf, oneindig veel wit zout (oppervlakte is ongeveer een kwart van Nederland!) met een strakblauwe lucht. Leuk om grappige foto´s te maken:) Ook bezochten we een eiland dat heel vroeger een koraaleiland was geweest in de oceaan, de hele zoutvlakte was namelijk lang geleden oceaan, voordat het heel ver omhoog gestuwd werd en nu dus op meer dan 4 km hoogte ligt. Het eiland stond vol heel hoge cactussen, sommige meer dan 10 meter, oftewel meer dan 1000 jaar oud! Aan het eind van de dag sliepen we in een dorpje in het huis van de gids. Het was ontzettend koud, en ´s morgens bleek alles bevroren, de waterleidingen, maar ook de autovloeistoffen. We konden dus pas om 9 uur weg, toen de zon alles had opgewarmd. De volgende dag zagen we prachtige gekleurde meren, veelal bevroren, active vulkanen en gekleurde bergen. Ook liepen er vicuña´s, een soort lama´s door het dorre, kale landschap. Die nacht sliepen we bij Laguna Colorado, het rode meer. Deze nacht was echt een hel. Hoewel we binnen sliepen, was er nauwelijks een normaal dak en de temperatuur was dus hetzelfde als buiten. Er was geen stromend water en alles raakte bevroren, zelfs de wc. Om het kort te houden, ik heb bijna niet geslapen en we moesten om half 5 weer op om verder te gaan. Natuurlijk was er in de auto ook geen verwarming, en dus zaten we allemaal doodstil onder onze slaapzakken te wachten tot de zon op zou komen. Overdag is het qua temperatuur best aangenaam, maar ´s nachts wordt het -20 graden! Daar was mijn alpaca truitje (jaja, deze keer staat hij op foto´s) zelfs niet tegen opgewassen. Ik had gelukkig ook nog een alpacasjaal gekocht, maar ook dat voorkwam niet dat ik soms bijna niet meer kon bewegen van de kou. Gelukkig kwamen we rond half 8 die ochtend langs het paradijs; de hotsprings! Heerlijk warm water in een bevroren omgeving (zie filmpje). Ik kan je wel vertellen dat het echt een godsgeschenk was op dat moment! Op de terugweg zagen we nog borrelende geisers en flamingo´s. Al met al was het echt een bijzondere trip, met bizarre, prachtige en onwerkelijke landschappen en veel kou. Na afscheid te hebben genomen van Erik en Danielle zitten we nu in Tupiza. Stukje lager (3000m), stukje warmer dus en opnieuw weer heel anders dan de dingen die we tot nu toe hebben gezien. Daarover volgende keer meer, want dit verhaal is eigenlijk al veel te lang! Tot snel!